Brak uszkodzenia rany przy prawidłowym zastosowaniu – ani podczas zakładania, ani zdejmowania skarpety. Przy odpowiednim leczeniu większość owrzodzeń żylnych nóg goi się w ciągu 3–4 miesięcy. Po wygojeniu się rany należy do końca życia nosić pończochy uciskowe, aby zapobiec rozwojowi kolejnego owrzodzenia.
Fot. Science Photo Library / Getty Images Plastry na odleżyny wykorzystywane są w celu przyspieszenia procesu gojenia się tkanek i ułatwienia pielęgnacji rany. To podstawowe wyposażenie przy opiece nad osobami przewlekle chorymi bądź tymi, którym kontuzje lub urazy uniemożliwiają poruszanie się. Rynek medyczny oferuje wiele rodzajów plastrów odleżynowych, należy je dobierać w zależności od stopnia postępu odleżyny. Zróżnicowanie plastrów odleżynowych odzwierciedla wielowymiarowość i różnorodność ran odleżynowych. Najbardziej znany produkt wspomagający leczenie zmian tego typu to plastry na odleżyny ze srebrem, jednak należy je stosować wyłącznie w uzasadnionych przypadkach, stąd warto wcześniej skonsultować się ze specjalistą. Dlaczego powstają odleżyny? Klasyfikacja odleżyn Odleżyna to stan martwiczy obejmujący skórę i tkankę podskórną, a nawet mięśnie i kości, powstały na skutek długotrwałego ucisku miejsc, w których wyrośla kostne mają kontakt z podłożem, np. kość krzyżowa, pięty, krętarz większy. Ucisk powoduje niedokrwienie, niedotlenienie i niedożywienie tkanek. Rany odleżynowe często wiążą się z owrzodzeniem i wtórnym zakażeniem rany, których powikłania mogą być groźne dla życia. Powodują infekcje bakteryjne, w tym sepsę. Leczenie odleżyn przewiduje wiele metod postępowania, opatrunki i plastry odleżynowe, które dobrane pod względem rozległości, głębokości i etapu gojenia się rany, przyspieszają proces leczenia. Polecamy; Odleżyny – profilaktyka najlepszym sposobem leczenia Wybór plastra zależy od stopnia klasyfikacji odleżyny zwykle według skali Torrance’a: I stopień oznacza blednące zaczerwienienia skóry; II stopień to stabilne rumienie z obrzękiem, uszkodzeniem naskórka, pęcherzami i bólem; III stopień – uszkodzenie skóry na całej grubości, której dno wypełnia żółta masa rozpadających się tkanek, brzegi są dobrze odgraniczone, a dookoła widoczne są obrzęk i rumień; IV stopień to uszkodzenia podskórne z dnem i brzegami wypełnionymi czarną masą martwiczą; V stopień – martwica zajmująca powięzie, mięśnie, stawy i kości. Polecamy: Materac przeciwodleżynowy – jaki wybrać i dlaczego warto go używać? Jak prawidłowo stosować plastry na odleżyny? Leczenie odleżyn rozpoczyna się od oceny zmian. Kiedy odleżyny osiągnęły poziom martwiczy z zakażeniem, priorytetem jest oczyszczenie rany. Plastry na odleżyny ze srebrem lub inne zwykle stosowane są w leczeniu I, II i III stopnia. Wyższe stopnie zwykle kwalifikowane są do zabiegów chirurgicznych. Jak zbudowana jest ludzka skóra? Odpowiedź znajdziesz w filmie: Zobacz film: Budowa i funkcje skóry. Źródło: 36,6. Jak działają plastry na odleżyny? Wspieranie procesu leczenia odleżyn opatrunkami i plastrami odleżynowymi polega na zapewnieniu wilgotnego środowiska, które sprzyja wzrostowi tempa namnażania się makrofagów, czyli komórek odpowiadających za procesy naprawcze uszkodzonych tkanek, ustąpienie stanu zapalnego oraz zminimalizowanie dolegliwości bólowych związanych z odleżyną. Dodatkowe substancje biochemiczne, którymi nasączone są plastry, działają antybakteryjnie i odżywczo, ograniczając kolonizację drobnoustrojów i powstanie powikłań infekcyjnych. Ponadto plastry na odleżyny chronią ranę przed urazami mechanicznymi, ułatwiają kontrolę wysięku, utrzymują odpowiednią temperaturę rany oraz zapewniają ciągłość terapii od kilkudziesięciu godzin do kilkunastu dni. Polecamy: Co to są odleżyny? Skala Torrance’a do klasyfikacji stopnia zaawansowania odleżyn Rodzaje plastrów na odleżyny Różnorodność ofert rynkowych plastrów jest duża. Najpopularniejsze są: plastry poliuretanowe w formie półprzepuszczalnych błon – polecane do leczenia odleżyn płaskich bez wysięku lub z niskim wskaźnikiem wysięku, a także do stosowania profilaktycznego narażonych miejsc ze względu na niskie właściwości absorbujące płyny. Plastry odleżynowe tego typu chronią mechanicznie, utrzymują wilgoć i temperaturę skóry, utrzymują się jednorazowo do 14 dni. Zalecane są głównie do odleżyn I i II stopnia; plastry poliuretanowe w formie gąbki o wysokich właściwościach chłonnych i antybakteryjnych, zalecane do odleżyny II i IV stopnia; plastry odleżynowe hydrokoloidowe, określane jako aktywne żelowe plastry na odleżyny, które rozpuszczają skrzepliny i wspierają proces tworzenia nowych naczyń włosowatych. Tego typu plastry dostępne są w formie jedno- lub dwuwarstwowej, z czego zewnętrzna warstwa chroni mechanicznie od środowiska i kontaktem z kałem czy moczem, a wewnętrzna zabezpiecza przed infekcjami oraz zapewnia cyrkulację powietrza i aktywizuje procesy gojenia. Plastry utrzymują się do 7 dni i polecane są do odleżyn z dużym wysiękiem i martwicą; plastry hydrofiberowe, tzw. plastry odleżynowe ze srebrem – mają wysokie właściwości absorbujące wysięki, działają antybakteryjnie; polecane są w ciężkich i zainfekowanych odleżynach lub zagrożonych infekcją; plastry żelowe, czyli hydrożelowe błony głęboko nawadniające i rozpuszczające tkankę martwiczą – ułatwiają oczyszczanie żółtej i czarnej martwicy. Plastry żelowe tracą wydajność po 24 godzinach; plastry alginianowe – polecane do pielęgnacji krwawiących odleżyn, należy wymieniać je do 12 godzin; dekstranomery, czyli substancje w proszku i aerozolu, które po kontakcie z wydzielinami z odleżyn zmieniają postać na żel, tworząc swoisty plaster żelowy o wysokiej chłonności wysięków. Usunięcie plastra wymaga spłukania solą fizjologiczną. Czy artykuł okazał się pomocny?
Wystarczy zastosować kompres z gazy nawilżonej balsamem. Przy dużych ranach należy często przemywać rany balsamem. Doskonale łagodzi ból świeżych i starych ran. Likwiduje stany zapalne i przyśpiesza gojenie. Jeśli rana jest otwarta lub występują przetoki, należy wprowadzić balsam bezpośrednio do rany, a on sam zdezynfekuje
Strona główna Blog- porady, artykuły, wiadomości. Plastry zamiast szwów - plastry do zamykania ran (informacje, instrukcja, kiedy stosujemy)? Plastry zamiast szwów - plastry do zamykania ran (informacje, instrukcja, kiedy stosujemy)? 2018-10-04 10:24:00 Każdy człowiek już od najmłodszych lat zarówno podczas zabaw z rówieśnikami, zajęć w szkole, jazdy na rowerze, a także prac w gospodarstwie domowym czy też w czasie wykonywania pracy zawodowej, niejednokrotnie doznawał w swoim życiu nieszczęśliwych incydentów. Były to różnego rodzaju urazy, kontuzje, skaleczenia czy upadki. Odniesione obrażenia o większym lub mniejszym stopniu nasilenia stanowiły pewne zagrożenie dla zdrowia i życia człowieka. Niektóre uszkodzenia ciała były tak drobne i nieszkodliwe, że wystarczało tylko przemycie wodą utlenioną i założenie zwykłego plastra samoprzylepnego. Jednakże częstokroć wiele z nich było na tyle poważnych, że wymagały udania się do poradni lub placówki pogotowia ratunkowego na konsultację z lekarzem, a niekiedy nawet podjęcia czynności chirurgicznych w celu zszycia rany. W dawnych czasach był inny sposób postępowania z różnymi skaleczeniami czy zranieniami. Bardzo często zdarzało się, że ludzie nawet nie zgłaszali się z takimi urazami do specjalistów, a jeśli już udawali się do szpitala to najczęściej albo tej rany nie szyto albo zszywano ją tak, że powstawała blizna. Obecnie używa się plastry do zamykania ran. Dzięki łatwemu i bezpiecznemu użyciu stosuje się je samodzielnie w domach, jak i również w przychodniach, poradniach, szpitalach lub innych placówkach opiekuńczo – wychowawczych. Aktualnie jest to najbardziej popularna i rozpowszechniona metoda na szybkie zaopatrzenie rany. Dlatego też, należało by w tym miejscu odpowiedzieć na nasuwające się kilka pytań. Paski do zamykania ran (szwy zewnętrzne)Co to są plastry zamykające rany (szwy zewnętrzne)? Kiedy się je stosuje? Jak długo należy nosić w miejscu skaleczenia? Otóż plastry do zewnętrznego zamykania ran są to różnego rodzaju samoprzylepne cienkie paski, zwane inaczej „szwami zewnętrznymi”. Są one wykonane ze wzmocnionej nylonowej włókniny, w związku z czym cechują się wytrzymałością i odpornością na działanie różnych czynników zewnętrznych tj. wodę, pot, zabrudzenia. Dodatkowo struktura wewnętrzna paska została wyposażona w klej akrylowy, który umożliwia przede wszystkim dobrą przyczepność do skóry człowieka, bezbolesne usunięcie, właściwy przepływ powietrza, a także wymianę gazową pomiędzy plastrem a skórą. Mogą je stosować również osoby o wrażliwej skórze. Dzięki swojej sterylności, zabezpieczają ranę przed zakażeniem i infekcją. Ponadto występują w różnych rozmiarach, dzięki czemu można z łatwością dobrać ich do wielkości rany, z kolei dostępność w kolorze cielistym pozwala na dopasowaniu do kolorytu skóry rannego. Dodatkowo, powodują lepszy komfort noszenia oraz co jest ważne z pkt. widzenia pacjenta obniżają koszty leczenia, gdyż są one dużo tańsze od nici chirurgicznych. Ciekawostką jest fakt, iż przepuszczają promienie RTG, związku z czym przed badaniem nie ma konieczności ich usuwania. Jednakże najważniejszą zaletą pasków jest elastyczność, dzięki której bez problemu dopasowują się do kształtu ciała, ich możliwość połączenia ze szwami chirurgicznymi lub mechanicznymi, a także fakt, iż nie pozostawiają dodatkowych blizn. Plastry do zamykania ran posiadają wskazania, co do tego kiedy i jak można ich bezpiecznie używać. Przede wszystkim są one zalecane do: samodzielnego zamykania niewielkich, drobnych skaleczeń oraz ran ciętych, nie wymagających interwencji chirurgicznej w szpitalu, zaopatrywania ran pooperacyjnych, w celu szybszego gojenia się i zrośnięcia nacięcia, złagodzenia napięcia brzegów rany, w wyniku czego rana w łatwiejszy sposób zamyka się, zrównoważenia nowo-powstałych blizn, aby były mniej widoczne na ciele rannego, zabezpieczenia przed rozwojem i przedostaniem się infekcji lub drobnoustrojów do miejsca obrażeń. Bardzo ważną kwestią jest również odpowiednie przygotowanie się do zastosowania pasków oraz przestrzeganie szczególnych środków ostrożności, by nie doprowadzić do uszkodzenia skóry pacjenta lub zakażenia miejsca rany. Trzeba pamiętać o kilku podstawowych stosowania pasków zamykających rany (zamiast szwów): 1. Zahamowanie krwawienia, oczyszczenie, osuszenie i odtłuszczenie skóry w odległości co najmniej 5 cm od brzegów rany zanim naklei się paski. 2. Otworzenie opakowania tak samo jak w przypadku stosowania zwykłych plastrów, czyli odciągnięcie wolnych brzegów, następnie wzdłuż przedziurkowanego brzegu zgięcie brzegów wewnętrznych opakowania i odczepienie krawędzi. Zaleca się wyciąganie pasków przy nachyleniu 45% do opakowania. 3. Nie stosowanie „zewnętrznych szwów” na naciągniętej skórze, ani w momencie kiedy są one naprężone. 4. Zastosowanie pęsety lub wykorzystanie palców, w celu przybliżenia do siebie oba brzegów rany. 5. Przyklejenie w pierwszej kolejności paska na środku rany, następnie po prawej i lewej stronie w odległości ok. 3 mm. Taki zabieg zmniejsza napięcie pasków oraz ułatwia drenaż. 6. Usunięcie plastrów i wymienienie na nowe, w sytuacji kiedy brzegi rany zaczynają zachodzić na siebie. 7. W razie potrzeby zastosowanie dodatkowych pasków w sposób równoległy do brzegów rany. Należy w tym miejscu podkreślić, że paski zamykające ranę w ostatnich czasach stały się bardzo popularne. Są one polecane nie tylko przez większość ludzi, którzy są zadowoleni z efektów ich stosowania, ale także przez szerokie grono lekarzy i pozostały personel medyczny. Zyskują one coraz więcej pozytywnych opinii i komentarzy zarówno w życiu realnym jak i w Internecie. Nasz sklep internetowy posiada paski do zamykania ran RUDASTRIP, a konkretnie: plastry do zamykania ran Rudastrip 6 x 38 (mm) – pakowane po 6 szt. (w jedym listku) plastry do zamykania ran Rudastrip 3 x 75 (mm) – pakowane po 5 szt. (w jedym listku) plastry do zamykania ran Rudastrip 6 x 100 (mm) – pakowane po 10 szt. (w jedym listku) plastry do zamykania ran Rudastrip 6 x 75 (mm) – pakowane po 3 szt. (w jedym listku) plastry do zamykania ran Rudastrip 13 x 100 (mm) – pakowane po 6 szt. (w jedym listku) plastry do zamykania ran Rudastrip 25 x 100 (mm) – pakowane po 4 szt. (w jedym listku) Dziękujemy za przeczytanie niniejszego wpisu, gorąco zachęcamy do kontaktu oraz odwiedzenia naszego sklepu medycznego.
Podstawowe kroki przy zranieniach. Prawidłowo opatrzona rana szybciej się goi, a tworząca się blizna jest mniej widoczna. 1. Oczyszczenie rany - przepłucz dokładnie miejsce zranienia solą fizjologiczną lub przegotowaną wodą. Jeśli coś wbiło się głęboko do skóry nie próbuj wyciągać - możesz spowodować poważne krwawienie. 2.
Jesteś tutaj: Start »|| Pasieka »|| Pasieka 2/2007 »|| Próby stosowania propolisu w leczeniu ran, oparzeń i odleżyn w wydaniu tradycyjnym (papierowym) strona: 0 cz. II Jak pokazują badania kliniczne, propolis z powodzeniem stosuje się także do leczenia oparzeń i odmrożeń. Preparaty propolisowe zabezpieczają przed zakażeniem, oczyszczają ranę z martwych tkanek, zmniejszają ból i przyczyniają się do szybszego bliznowacenia rany. Wpływają również korzystnie na proces przyjmowania się przeszczepów skóry. Czas gojenia się ran w przypadku stosowania propolisu jest zwykle dwukrotnie krótszy w porównaniu do leczenia konwencjonalnego. Oparzenia termiczne Rany oparzeniowe należą do schorzeń skóry stosunkowo często leczonych propolisem. Świadczą o tym liczne prace kliniczne na ten temat. Jedna z pierwszych pochodzi z lat pięćdziesiątych ubiegłego stulecia i została opublikowana przez chirurga rosyjskiego Demeckiego (1977). Leczył on maścią propolisową oparzenia II stopnia o powierzchni od 3 do 180 cm i stwierdził, że lek ten prawie całkowicie usuwa ból, szybko oczyszcza ranę z martwych tkanek, eliminuje nieprzyjemny zapach oraz zabezpiecza przed zakażeniem drobnoustrojami. Opatrunki można było zmieniać bezboleśnie bez uszkodzenia chorych tkanek, szybko postępowało ziarninowanie i nabłonkowanie ran, a po wyleczeniu nie obserwowano blizn. Wysoką efektywność 33% maści propolisowej stwierdzili Chaczaturow i Gudkow (1969), lecząc nią chorych z oparzeniami II stopnia w warunkach Dalekiej Północy. Maść przygotowywano przez upłynnienie we wrzącej mieszaninie wazeliny i lanoliny dokładnie sproszkowanego surowego propolisu. Rany oparzeniowe dochodzące do 9% powierzchni ciała natychmiast smarowano maścią i nakładano na nie opatrunek z 4-5 warstw gazy. Duże pęcherze przekłuwano. Opatrunki zdejmowano po 3-4 dniach. W miejscach oparzeń powstawał w tym czasie delikatny, różowy naskórek bez oznak zakażenia drobnoustrojami, a na opatrunkach pozostawały fragmenty martwiczej tkanki. Czas leczenia 14 chorych trwał od 3 do 5 dni. Oparzenia skóry twarzy leczono natomiast maścią propolisową bez opatrunków. Leczenie tą metodą było jednak dłuższe i wynosiło 5-12 dni. Niezwykle cenne obserwacje poczynili Atjasowa i wsp. (1987), którzy za pomocą 15% maści propolisowej w ciągu 10 lat (1961-1971) we Wszechzwiązkowym Centrum Oparzeń w Gorki leczyli 830 chorych z głębokimi oparzeniami skóry. U chorych w wieku od 1,5 do 87 lat z oparzeniami obejmującymi do 75% powierzchni ciała stosowano maść sporządzoną ze sproszkowanego surowego propolisu, który upłynniano we wrzącym oleju roślinnym – brzoskwiniowym, morelowym lub słonecznikowym. Stosowana przez autorów metoda leczenia polegała na nałożeniu na oparzoną powierzchnię, po usunięciu martwiczych tkanek, opatrunków złożonych z 1-2 warstw gazy nasączonej 15% maścią propolisową. Z obserwacji klinicznych autorów wynikało, że maści 5 i 10% były mniej skuteczne, natomiast 20 i 30% wykazywały działanie drażniące. U 53% chorych leczonych 15% maścią propolisową wielokrotnie kontrolowano jakościowy skład mikroflory, jak również badano dynamikę cytologicznego obrazu odcisków ran (cytogramy). Stwierdzono, że jakościowy skład mikroflory nie zmienił się w istotny sposób pod wpływem propolisu, natomiast liczba drobnoustrojów występująca na powierzchni rany zmniejszała się. Dla przykładu po 4-5-dniowym leczeniu 15% maścią propolisową średnia liczba drobnoustrojów obniżała się 10-krotnie z 4250 do 425/cm2 powierzchni rany. Dla zwiększenia efektywności przeciwdrobnoustrojowej maści propolisowej dodawano do niej antybiotyki, a także środki antyseptyczne, furaginę. Cytogramy wykazały, że pod wpływem propolisu wyraźnie zmniejszała się liczba granulocytów obojętnochłonnych (neutrofili). Odnotowano także wzrost liczby poliblastów, co świadczy o aktywizacji procesów odnawiających w ranie oparzeniowej. Ponadto autorzy zauważyli, że maść propolisowa odznaczała się wyraźnym działaniem miejscowo znieczulającym. Z tego względu zdejmowanie opatrunków było mniej bolesne. Opatrunki nie przylegały do rany i przy zdejmowaniu nie uszkadzały ziarniny, co jest niezwykle ważne w okresie pooperacyjnym dla przeszczepionych płatów skóry, które nie są jeszcze dostatecznie związane z raną i mogą ulegać przemieszczeniom. Poza tym stwierdzono, że stosowanie maści propolisowej w okresie przygotowania ran pooparzeniowych do przeszczepów skracało czas między operacjami i sprzyjało pełnemu gojeniu się płatów przeszczepionej skóry. Szczegółowe badania nad zastosowaniem propolisu do leczenia głębokich oparzeń przeprowadził w latach siedemdziesiątych ubiegłego stulecia Pachamow (1987) na Oddziale Oparzeń Instytutu Naukowo-Badawczego Traumatologii i Ortopedii w Gorki. Obserwacje kliniczne dotyczyły ponad 1000 chorych w wieku od 8 miesięcy do 87 lat z oparzeniami II, III i IV stopnia, dochodzącymi do 75% powierzchni ciała. Stosowano 15% maść propolisową sporządzoną na oleju roślinnym według metody Atjasowa i wsp. (1987). Dla podwyższenia skuteczności przeciwdrobnoustrojowej maści propolisowej dodawano do niej 0,1% chlorku cetylopirydyniowego lub 0,3% furaginy. Okazało się, że największą aktywność przeciwdrobnoustrojową wykazywała 15% maść propolisowa z dodatkiem 0,1% chlorku cetylopirydyniowego. Zmniejszała ona ponad dwukrotnie stopień zanieczyszczenia ran oparzeniowych gronkowcami złocistymi w porównaniu do samej maści propolisowej oraz o blisko 50% w porównaniu do maści z furaginą. Na tej podstawie do leczenia ran oparzeniowych zastosowano maść propolisową z dodatkiem chlorku cetylopirydyniowego. Chorym z oparzeniami II stopnia opatrunki z maścią propolisową nakładano podczas pierwszego zaopatrzenia ran, po usunięciu zawartości pęcherzy i fragmentów złuszczającego się naskórka. Opatrunki zazwyczaj usuwano wtedy, kiedy zaczynał tworzyć się pod nimi nowy naskórek, to jest po 8-12 dniach. U chorych z oparzeniami III i IV stopnia maść propolisową stosowano po usunięciu tkanek martwiczych, celem pobudzenia procesu gojenia się ran oraz jako przygotowanie do przeszczepów. Z tego względu po dokładnym oczyszczeniu na rany nakładano opatrunki z 3-4 warstw gazy przepojonych maścią propolisową. Opatrunki zmieniano w razie potrzeby. Przy przesączaniu się przez nie ropnej wydzieliny zmieniano je co 1-2 dni. [...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów Prof. dr hab. Bogdan Kędzia mgr Elżbieta Hołderna-Kędzia Instytut Roślin i Przetworów Zielarskich w Poznaniu Zamów prenumeratę czasopisma "Pasieka"
Hirudoterapia została uznana za oficjalną metodę leczniczą w 2005 roku przez Amerykańską Agencję ds Żywności Leków. W wydzielinie produkowanej przez pijawki znajduje się około 100 cennych związków i substancji, które mają wpływ na poprawę stanu zdrowia przy wielu dolegliwościach. Po przystawieniu pijawki, substancje te
Jeśli po kąpieli pod prysznicem wydaje się że opatrunek jest wilgotny, należy go wymienić na nowy zgodnie z instrukcją. Opatrunku nie używać do kąpieli w wannie. Działania niepożądane. W przypadku wystąpienia działań niepożądanych należy skonsultować się lekarzem. Przechowywanie. Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C.
. 410 309 519 554 348 744 362 333
plastry na niegojące się rany
