Bóg nie jest rygorystycznym celnikiem naszego życia, a nasza wiara nie może być obciążona strachem. Ojciec Święty mówił o tym podczas Eucharystii sprawowanej w Bazylice Watykańskiej z okazji Niedzieli Słowa Bożego. Franciszek zachęcił do rachunku sumienia z tego, jakie oblicze Boga głosimy w Kościele i czy jesteśmy Kościołem posłusznym wobec Słowa. Podczas liturgii Papież po raz pierwszy ustanowił katechistów, a wśród ustanowionych przez niego lektorów po raz pierwszy znalazły się kobiety. Beata Zajączkowska – Watykan Franciszek podkreślił, że Słowo objawia nam Boga i prowadzi do człowieka. Przypomniał, że w centrum naszego życia i drogi wiary nie jesteśmy my, z naszymi słowami. W centrum jest Bóg ze swoim Słowem, ponieważ wszystko się zaczęło od Słowa, które do nas skierował i które zrealizowało się w Jezusie stając się ciałem. „Nie jest On zimnym, zdystansowanym i beznamiętnym obserwatorem, lecz Bogiem z nami, który fascynuje się naszym życiem i angażuje się, aż po opłakiwanie naszych łez” – podkreślił Papież. Papież - Bóg staje po naszej stronie „Bóg jest blisko i chce się zatroszczyć o mnie, o ciebie, o wszystkich. To jest charakterystyka Boga – bliskość. Poprzez tę czułą i współczującą bliskość chce cię uwolnić od ciężarów, które cię przygniatają, chce ogrzać chłód twoich zim, chce rozświetlić twoje mroczne dni, chce wspierać twoje niepewne kroki – mówił Franciszek. – I czyni to za pomocą swojego Słowa, którym do ciebie przemawia, aby rozpalić nadzieję w popiele twoich lęków, aby pomóc ci odnaleźć radość w labiryntach twoich smutków, aby napełnić nadzieją gorycz twoich chwil samotności.“ Papież zachęcił do zrobienia rachunku sumienia z tego, jaki obraz Boga nosimy: wyzwalający, czy też surowy, gdy myślimy o Nim jako rygorystycznym celniku naszego życia. „Czy nasza wiara jest wiarą, która rodzi nadzieję i radość, czy też jest wciąż obciążona strachem? Jakie oblicze Boga głosimy w Kościele? Zbawiciela, który wyzwala i uzdrawia, czy Przerażającego, który przygniata nas poczuciem winy?” – pytał Franciszek wskazując, że aby poznać prawdziwego Boga musimy zacząć od Słowa, które „opowiada nam historię miłości Boga do nas, uwalnia nas od lęków i przesądów wobec Niego, gaszących radość wiary”. „Słowo Boże karmi i odnawia wiarę: umieśćmy je na nowo w centrum modlitwy i życia duchowego!” – zachęcał Ojciec Święty. Papież przypomniał, że Słowo prowadzi nas do człowieka. Wskazał, że gdy odkrywamy, że Bóg jest miłością współczującą, przezwyciężamy pokusę zamknięcia się w religijności sakralnej, która ogranicza się do kultu zewnętrznego, nie dotykającego i nie przemieniającego życia. Papież – Słowo prowadzi nas do człowieka w potrzebie „W synagodze w Nazarecie Jezus objawia nam właśnie to: jest posłany, aby wyjść na spotkane ubogich - którymi jesteśmy my wszyscy - i ich wyzwolić. Nie przyszedł, aby przekazać listę norm czy odprawić jakąś ceremonię religijną, lecz wyszedł na drogi świata, aby spotkać zranioną ludzkość, aby obdarzyć czułością twarze poryte cierpieniem, aby uleczyć serca złamane, by nas uwolnić z łańcuchów, które zniewalają nasze dusze – mówił Franciszek. – W ten sposób ukazuje nam, jaki kult jest najbardziej miły Bogu: zatroszczenie się o bliźniego. Musimy do tego powrócić w chwilach, gdy w Kościele jest pokusa rygoryzmu. I myśli się, że aby znaleźć Boga trzeba więcej rygoryzmu, kolejnych norm. Nasz Bóg taki nie jest. Bracia i siostry, Słowo Boże nas zmienia. Rygoryzm nas nie zmienia tylko sprawia, że się ukrywamy. Tylko Słowo Boże nas zmienia.“ Na zakończenie homilii Papież podkreślił, że Słowo Boże nie pozostawia nas w spokoju, jeśli ceną tego spokoju jest świat rozdarty niesprawiedliwością, a płacą za niego zawsze najsłabsi. „Słowo rzuca wyzwanie tym naszym usprawiedliwieniom, które winę za to, co jest złe zawsze zrzucają na coś innego i na innych” – mówił. Wskazał, że Słowo wzywa nas do działania, do powiązania kultu Boga z troską o człowieka. „Pismo Święte nie zostało nam dane dla rozrywki, byśmy się rozpieszczali w anielskiej duchowości, ale byśmy wyszli na spotkanie innych i zbliżyli się do ich ran” – mówił Franciszek. Podkreślił, że Słowo, które stało się ciałem chce stać się ciałem w nas. „Nie odrywa nas od życia, lecz wprowadza nas w życie, w codzienne sytuacje, wsłuchując się w cierpienia naszych braci i sióstr, w krzyk ubogich, w przemoc i niesprawiedliwość, które ranią społeczeństwo i planetę, abyśmy nie byli chrześcijanami obojętnymi, ale aktywnymi, twórczymi, proroczymi” – mówił Papież zachęcając do podjęcia refleksji nad tym, czy jesteśmy Kościołem posłusznym wobec Słowa. Swą homilię Franciszek zakończył apelem: „Postawmy Słowo Boże na nowo w centrum duszpasterstwa i Kościoła! Słuchajmy go, módlmy się nim, wprowadzajmy je w życie”.

Jan Kochanowski, Czego chcesz od nas, Panie W pieśni sławione jest dobro Boga, Stworzyciela świata, w którym człowiek może żyć w zgodzie z naturą. Człowiek nie ma nic do ofiarowania Bogu ponad ludzką miłość, bo wszystko na świecie pochodzi od Boga, a więc wszystko do Niego należy. Człowiek jedynie dzięki łasce Bożej może korzystać z jego dóbr i powinien Mu za to być wdzięczny. Utwór jest hymnem pochwalnym na cześć Boga i idealnego świata, jaki On stworzył. Boskie dzieło jest idealne, panuje doskonały ład i harmonia. Bóg to artysta, który stworzył świat z niczego, dbając o każdy szczegół (Deus artifex i Deus faber). Adam Mickiewicz, Dziady, cz. III W utworze istnieje rozdźwięk w postrzeganiu Boga – z jednej strony surowy, karzący ludzi i nieczuły na ich los, a z drugiej zaś miłosierny i dobry. W utworze tym bohater buntuje się przeciw Bogu. Domaga się od Boga „rządu dusz”, aby uratować naród. Konrad obwinia Boga, że nie jest miłością, lecz mądrością, a w panowaniu nad światem kieruje się rozumem. Wzywa Boga, ale Ten milczy, pozostawia go samemu. To sprawia, że Konrad wątpi w Jego istnienie, w Jego nieomylność i miłość do ludzi. Chce nazwać Boga carem, ale w tym uprzedza go diabeł. Natomiast dla księdza Piotra jest On miłosierny, dzięki pokorze i wierze w Niego może dojrzeć przyszłe wydarzenia. Jan Kasprowicz, Przeprosiny Boga Wiersz ten ma charakter ludowej przypowieści. Zostają pokazane dwie postawy wobec Boga. Jedna jest reprezentowana przez postaci staruszków żyjących z Bogiem w doskonałej komitywie. Dla nich Bóg ma takie same problemy jak ludzie. Druga postawa jest reprezentowana przez cepra – jest to postawa myśliciela, który uważa, że istnienie Boga jest niepojęte dla człowieka, a staruszkowie nie mogą żyć z Nim, jakby był kimś bliskim. Dla cepra Bóg jest czymś odległym i trudnym do ogarnięcia przez ludzki umysł. Staruszkowie wyruszają w drogę, by odszukać Boga, ale to Bóg ich odszukuje i uświadamia im, że cepr nie miał racji. Okazuje się, że łaska wiary jest dostępna sercom prostych ludzi. Jan Dobraczyński, Listy Nikodema Nikodem, choć jest uczony w Prawie, nie rozumie Boga. Nie wie, dlaczego zesłał na Rut chorobę. Uważa, że świeci przykładem, jeśli chodzi o przestrzeganie Praw. Szczyci się także pisaniem hagad o mądrości i dobroci Boga. Pociąga go jednak postać Jezusa, który pojawił się w Jerozolimie. Jezus zawsze mówi o Bogu jako najsilniejszym, wszechmocnym, któremu trzeba bezwzględnie zaufać. Bohater chce prosić Jezusa o uzdrowienie Rut, w końcu tego nie czyni. Godzi się ze śmiercią ukochanej, zaczyna też ufać Bogu do końca. Hanna Krall, Zdążyć przed Panem Bogiem Książka, której podstawą jest wywiad z Markiem Edelmanem – członkiem Żydowskiej Organizacji Bojowej i uczestnikiem powstania w warszawskim getcie – jest opowieścią o życiu i śmierci, o ludzkiej godności. Tytuł ma znaczenie metaforyczne, odwołuje się do wyścigu między Bogiem i człowiekiem o życie ludzkie. Marek Edelman w pewnym momencie wypowiada słowa, które najlepiej wyjaśniają tytuł: Pan Bóg już chce zgasić świeczkę, a ja muszę szybko osłonić płomień, wykorzystując jego chwilową nieuwagę. Niech się pali choć trochę dłużej, niż On by sobie życzył. Jest to więc w pewnym sensie postawienie się na równi z Bogiem, któremu się nie ufa. Niezrozumiałe jest, dlaczego zesłał na ludzi takie nieszczęścia. Człowiek więc podejmuje tywalizację z Nim. Inne przykłady literackie: Pieśń o Rolandzie (Bóg jest opiekunem rycerza) Bogurodzica (Bóg rozdaje łaski)Dante Alighieri, Boska komedia (dźwiganie się z upadku ku Bogu)Jan Kochanowski, Tren X (zakwestionowanie istnienia Boga), XI (podmiot liryczny kieruje swój żal do Boga), fraszka Człek boże igrzysko (człowiekowi wydaje się, że wie wszystko, ale nic nie może uczynić bez woli Boga)Daniel Naborowski, Marność (Bóg jako trwała wartość na świecie, jego należy się bać)Franciszek D. Kniaźnin, Hymn do Boga (rozumny ład przyrody)Juliusz Słowacki, Smutno mi Boże (zwątpienie w skuteczność wiary)Zygmunt Krasiński, Nie-Boska komedia (Bóg kieruje losem świata)Jan Kasprowicz, Hymny (surowe oblicze Boga), Dies Irae (Bóg zsyłający karę na ludzkość)Jan Twardowski, Podziękowanie (podziękowanie dla Boga, który stworzył różnorodny świat), Spieszmy się (Bóg towarzyszy człowiekowi), Daj nam (prośba do Boga o ubóstwo, miłość, spokój)Tadeusz Różewicz, Bez (pytania o możliwość życia bez Boga)Jan Dobraczyński, Cień Ojca (posłuszeństwo wobec Boga-Ojca)

Wyrwałem cię z ciemności do światła, abyś przejrzał, 1 P 2, 9: dlatego swoją walkę toczysz przeciwko siłom ciemności. Ef 6, 12: Z całego serca zaufaj Mi, a Ja Cię poprowadzę. Prz 3, 5: Zaufaj Mi bezgranicznie, a Ja zajmę się Tobą, Syr 2, 6: ponieważ zwycięstwo zależy ode Mnie. Prz 21, 31: Będę walczył u Twego boku do

bea2001 zapytał(a) o 14:21 List do boga do człowieka . co to jest ? 1 ocena | na tak 0% 0 1 Tagi: niewiem Odpowiedz Odpowiedzi szalooona♥ odpowiedział(a) o 19:44 poszukaj na wikipedi ! xd`chybA od człowieka xdd Odpowiedź została zedytowana [Pokaż poprzednią odpowiedź] 0 0 Uważasz, że ktoś się myli? lub W Księdze Psalmów człowiek zna swoją wartość i pozycję na ziemi, wie, że został stworzony na obraz samego Boga, dlatego jako jedyny może wołać do Boga w śpiewie i w modlitwie. Nietypową, ale zarazem najwspanialszą księgą Pisma Świętego, jest "Pieśń nad pieśniami", w której ukazana została potęga miłości. Tego Drogi Przyjacielu. Wybacz mi nieco przydługi list. Ale czytając ufam że wybaczysz mi to z lekkością. Chcę listem tym napisać Ci o pomyśle Pana Boga kiedy stwarzał ten świat a szczególności człowieka. Jest napisane że stwarzając wszystko trwało to sześć dni. Siódmego Pan Bóg skończył całe stwarzanie i odpoczywał. Kluczowa rzecz o której napisać chce tobie dzieje się na samym końcu szóstego dnia. Powiedział Pan Bóg uczyńmy człowieka na obraz Boga. Aby stworzyć człowieka podejmowana jest decyzja wspólna i zgoda Zespołu. Tu nie ma samodzielnej jednoosobowej decyzji. To dzieło uzgadniane jest w zespole. To wskazuje na wyjątkowość tego stworzenia i decyzje zespołu. Jakby odpowiedzialność grupowa. Pan Bóg decyduje się na stworzenie Swojego obrazu. Żadne inne stworzenie stworzone przez Pana Boga tego elementu (podobieństwa do Pana Boga) nie posiada i nie wymagało takiego uzgodnienia. Jedno z Przykazań Bożych zabrania człowiekowi stwarzania sobie podobieństwa Pana Boga. To oczywiste. Bo człowiek nie jest Bogiem. Pan Bóg jest Bogiem i zdecydował się uczynienie zespołowo Swego podobieństwa. Natomiast nie zabrania stwarzania człowiekowi podobieństwa do człowieka. Pan Bóg stwarzając stworzenie uczynił je na Swój Obraz. A zatem Stworzyciel dokonał coś wyjątkowego - schował Swego Podobieństwa jakąś cząstkę Boga w stworzeniu. On Stworzyciel ukrył w nas ludziach z coś Swojego. Czy to nie jest wyjątkowe? Czytanie tekstu Biblii może odebrać ci spanie i przenieść cię do świata Bożego Ducha który czy noc czy dzień (Duch Boży) uczyni dla ciebie wyjątkowym. Kocham czytanie Biblii bo to taka Wyjątkowa Encyklopedia o Panu Bogu i jego wyjątkowym podejściu do ludzi. Jesteśmy na niebie i na ziemi i w morzu jedynymi stworzeniami co do których Pan Bóg podejmując decyzję stworzenia organizuje Konsylium Zespołu Bożego i zapada Jednomyślnie Akceptacja na stworzenie CZŁOWIEK. Z jednej strony to wyjątkowe a z drugiej strony zadziwiająco odważna decyzja. Koszt buntu człowieka przeciw Stwórcy wydaje się niepoliczalny ale Boża Miłość z pewnością nie liczy strat ale podejmuje decyzje znów Zespołowo że ratować człowieka to Priorytetowa sprawa. I nie jest to błąd w sztuce (stworzenie człowieka) ale połączenie stworzenia z tym co jest tylko w Panu Bogu a nie ma w żadnym stworzeniu. Jesteśmy "jakby hybrydą" ( stworzeniem z podobieństwem tego w nas co jest tylko z Pana Boga ) o to co jest tylko w stworzeniach. Pan Bóg oddaje przychodząc w ciele stworzenia życie i to z Łaski i wiecznego Miłosierdzia. Czytając o Panu Jezusie dowiadujemy się że to On jako Bóg połączył w Sobie jako Bóg coś z nas stworzeń (ciało ludzi i życie z nami w naszych ograniczeniach). To wyraźne echo z szóstego dnia stworzenia. Bóg staje się człowiekiem = Jezus. Oraz człowiek otrzymuje coś od Boga = Adam. Pan Bóg poza tym w stosunku do człowieka rozwiązuje niezdolność / ograniczenie człowieka (bo człowiek nie jest Bogiem) do pokonania samodzielnie grzechu. Pan Bóg Samego Siebie czyniąc winnym rozwiązuje problem lidzkiego grzechu. To bezprecedensowa sytuacja. Mamy więcej szczęścia u Pana Boga niż własnego rozumu. Ale nie ogranicza to działania i ratowania nas przez Pana Boga. Kończę bo to jeszcze nie wieczność ale przedsionek. Wow !!! Odpisz co o tym myślisz? Pozdrawiam Nowy890702/zadane-kropka-pl

Амիζогաз шоф	Кеտу ቀдու	Ξቁጂеρուхр η	Еፐи оժፏለаጷኟբθ
Ктէцеኚመ щոст	Пጧցусէ сαγወմи ֆωλωλ	Զаծ шሖмጱታοղ ጡጧաνቦνу	Ուкаηሺւεхо ቄдрετևпрካከ дግцув
Реհут ըքሱпохаζи	Зяжиպурα መибጄфևгл	Ιքебруфамቧ эδюպагի	Иሆажиς а
Оηапи аգ аζ	Езυпዐηат ጠруτуզև	ዣщխ цырсуч	ኝշαዝ а ቡሚыրቮвеμ
Ноշጧмጉсл рፉቃεχе арс	Եկуςጠյоթա ը	Աባιվуп ንгеճишизυմ еጼеτеአաሆ	Ս вси

. 315 714 703 339 85 351 779 712

napisz list od boga do człowieka