Ich specjalność? Przynoszenie postrzelonej zwierzyny. Wyróżniają się one na tle innych czworonogów myśliwskich, które także potrafią aportować, ale robią to zdecydowanie gorzej. Ten typ psa jest typowym pomocnikiem łowcy. Przykładowe rasy aporterów: Golden retriever, Labrador retriever, Chesapeake Bay retriever. Tropowce

GWARA ŁOWIECKA A- ambona - stanowisko myśliwskie zbudowane nad ziemią na słupach, czasem na drzewie,- anons - głos psa oznajmiający znalezienie zwierzyny, inaczej oszczek,- anonser - pies myśliwski głoszący znalezienie zwierzyny,- antabka - bączek - uchwyt do mocowania paska broni myśliwskiej,- apel - sygnał rozpoczęcia polowania,- aportowanie - przynoszenie przez psa myśliwskiego strzelonej zwierzyny lub postrzałków,- automat - broń myśliwska samopowtarzalna, może być śrutowa lub kulowa,- awantaż - odchylenie kolby w prawo lub w lewo od osi lufy,B- badyle - nogi łosia, jelenia lub daniela,- badylarz - łoś byk, o porożu w kształcie krótkiej tyki z długimi palczastymi odnogami,- bałamut - pies gończy gubiący trop lub głoszący ptaka,- bałuch - hałas, gwar w kniei spowodowany przez naganiaczy,- bałuchy - trzeszcze - oczy zająca,- bałwanek - kukła dzikiej kaczki, puszczana na wodę wabi inne kaczki,- bałyk - czołganie się psa ku wytropionej zwierzynie,- baran - samiec muflona,- barłóg - legowisko dzików lub niedźwiedzi,- basior - dorosły samiec wilk,- basista - jeleń byk wyróżniający się grubym głosem,- bączek - antabka - uchwyt do mocowania paska broni myśliwskiej,- bąkać - wydawanie głosu przez psy gończe po znalezieniu tropu,- bekowisko - okres godowy danieli lub miejsce godów danieli,- bieg - noga dzika,- bielenie - zdejmowanie skóry z ubitej zwierzyny,- blaski - inaczej trzeszcze - oczy zająca,- bobrowisko - osiedle bobrów,- bokobrody - kępki dłuższych włosów, wyrastające na policzkach rysia, dzika, jenota,- bok - inaczej nadlufka - broń myśliwska o dwóch lufach ułożonych pionowo,- broda - narośl pokryta dłuższym włosem, zwisająca pod szyją łosia,- brok - dawna nazwa bardzo drobnego śrutu,- bródka - krótkie piórka ułożone w płaską szczoteczkę, przy nasadzie ogona słonki,- buchtowanie - rycie w ziemi przez dziki w poszukiwaniu żeru,- buchtowisko - miejsce zryte przez dziki,- bukowisko - okres godowy i miejsce godów łosi,- burknięcie - odgłos zrywającego się z ziemi jarząbka,- byk - samiec żubra, łosia, jelenia, daniela,C- cap - samiec kozicy,- cewki - nogi sarny,- chłyst - młody jeleń byk, który w czasie rykowiska przebywa w pobliżu chmary,- chmara - stado żubrów, jeleni, łosi, danieli,- chorągwie - inaczej flagi - fragmenty scypułu zwisające z tyk jelenia,- chrap - głos łosia byka w czasie bukowiska,- chrapanie - głos wydawany przez słonkę w trakcie lotu godowego (ciągu),- chrapy - nozdrza żubra, zwierzyny płowej, muflona, kozicy,- chyb - długa i gęsta szczecina na grzbiecie dzika,- ciąg - przelot dzikich kacze lub gęsi na wodę rano lub wieczorem,- ciągnięcie - powolne poruszanie się, wędrowanie żubrów, zwierzyny płowej, muflonów,- ciec - ucieczka piesza kuraków,- ciecier - cietrzew kogut,- ciecieruk - młody cietrzew kogut- cieciorka - kura cietrzewia,- cieczka - okres godowy lisów, wilków, borsuków, jenotów, psów,- cieki - nogi ptaków, kuraków,- cielę - żubr, jeleń, daniel w pierwszym roku życia,- cuch - węch psa myśliwskiego,- czarna stopa - teren pozbawiony pokrywy śnieżnej,- czemchanie - wycieranie poroża ze scypułu,- czternastak - jeleń byk o siedmiu odnogach na każdej tyce,- czterodwudziestak - jeleń byk mający po dwanaście odnóg na każdej tyce,- czochrać się - wycieranie o drzewa jeleni lub dzików,- czuszykanie - głos wydawany przez koguta cietrzewia podczas toków,- czyrykanie - głos wydawany przez zwołujące się kuropatwy,D- darniak - samiec sarny (rogacz) o wybitnie słabych parostkach i małej tuszy,- daszek - posyp - paśnik dla kuropatw lub bażantów,- dławienie - duszenie zwierzyny przez drapieżniki czworonożne,- dołowanie - umieszczanie strzałów poniżej miejsca celowania,- dubeltówka - śrutowa broń myśliwska o dwóch lufach ułożonych poziomo obok siebie,- dublet - ustrzelenie dwóch sztuk zwierzyny dwoma kolejnymi strzałami,- dwudwudziestak - jeleń byk noszący wieniec o jedenastu odnogach na jednej tyce,- dwudziestak - jeleń byk o dziesięciu odnogach na jednej tyce,- dwudziestka - śrutowa broń myśliwska kaliber 20,- dwunastak - jeleń byk o sześciu odnogach na jednej tyce,- dwunastka - śrutowa broń myśliwska kaliber 12,- dwururka - inaczej dubeltówka,- dyndować - o lisie, borsuku wilku lub jenocie - biec truchtem,- dziesiątak - jeleń byk o pięciu odnogach na jednej tyce,- dzikarz - pies myśliwski używany do polowań na dziki,- dziwerówka - strzelba myśliwska o lufach wykonanych ze stali damasceńskiej,E- ekspres - łamana broń myśliwska kulowa o dwóch lufach,- elaboracja - własnoręcznie wykonywanie śrutowej amunicji myśliwskiej,- eżektor - wyrzutnik łusek w myśliwskiej broni łamanej,F- fafle - obwisłe górne wargi psa myśliwskiego - wyżła,- fajki - kły dzika rosnące w górnej szczęce,- farba - krew zwierzyny,- farbować - zostawiać krew na tropie,- fartuszek - pęk jasnych włosów przy sromie sarny,- fiołek - gruczoł zapachowy u lisa, znajdujący się przy nasadzie ogona,- fladrować - zakładać fladry,- fladry - sznury z czerwonymi szmatkami, służą do polowań na wilki,- flagi - fragmenty scypułu zwisające z tyk jelenia w trakcie wycierania poroża,- flanka - skrzydło myśliwych zagięte w kierunku miotu,- flankować - obstawiać stanowiska na flankach,- flinta - inne określenie strzelby myśliwskiej,- fuzja - inne określenie strzelby myśliwskiej,G- gach - samiec zająca,- gały - oczy zająca,- gamrat - odyniec w okresie huczki,- gawra - zimowe legowisko niedźwiedzia,- gęba - pysk żubra,- ględzenie - głos wydawany przez łanię,- głosić - oznajmianie przez pasa, znalezienia tropu lub osaczenie zwierzyny,- głuszak - pisklę głuszca,- głuszka, głuszyca - samica głuszca,- gomóła - jeleń byk po zrzuceniu poroża,- gon - głos psów podczas pędzenia zwierzyny w miocie, okres godowy kozic,- gońka - sarna koza grzejąca się poza okresem rui,- gra - szczekanie psów gończych idących po tropie,- grabarz - pies myśliwski zakopujący odnalezioną zwierzynę,- grandle - szczątkowe kły w górnej szczęce jelenia,- grot - odnoga kończąca tykę w parostkach kozła, zakończenie odnogi w wieńcu jelenia,- gryzawka - pędy wierzby lub osiki nasycone solą,- grzywa - gęsta długa sierść na szyi i karku żubra, łosia, jelenia- guzikarz - młody kozioł o porożu w kształcie niskich stożków, guzików,- guziki - zwykle pierwsze poroże kozła,- gwizd - ryj dzika, głos słonki i jarząbka, głos jelenia sika,H- haki - inaczej grandle, szczątkowe kły jelenia w górnej szczęce,- huczka - okres godowy dzików inaczej lochanie,I- igły - rogowe igiełki u leśnych kuraków wyrastające po bokach palców,- igrzysko - toki głuszców, miejsce toków głuszców,J- jasła - drabina na którą kładzie się karmę dla zwierzyny płowej,- jazgot - ujadanie wilków lub psów,- jaźwiec - borsuk,- jednorurka - myśliwska broń o jednej lufie gładkiej,- jucha - farba (krew) niedźwiedzia,K- kaliber - średnica lufy broni palnej,- kalibrownik - przyrząd służący do sprawdzania i korygowania kalibru naboi śrutowych,- kamionka - kuna domowa,- kantak - pazur na tylnym palcu ptaka drapieżnego,- kapelusznik - staropolska nazwa bardzo starego odyńca,- kapitalny - samiec zwierzyny płowej noszący medalowe poroże,- kaptur - nakrycie głowy ptaka łowczego, inaczej kapa,- karawan - pojazd do przewozu ubitej zwierzyny,- karmisko - miejsce wykładania karmy dla zwierzyny,- kądziel - owłosienie szyi, karku i garbu żubra,- kąpielisko - miejsce kąpieli dzików i zwierzyny płowej,- kęsy - zęby ssaków drapieżnych,- kipieć - ucieczka na oślep zająca,- kiść pęk białych włosów u borsuka, zakończenie ogona żubra,- kita - ogon lisa i wiewiórki,- kitka - bródka kozicy,- klamra - skrzydło linii myśliwych,- klapak - młoda, zwykle nielotna kaczka,- klapanie - pierwsza zwrotka pieśni głuszca,- klaskanie - trzecia zwrotka pieśni głuszca, inaczej korkowanie,- klekotka - kołatka, służąca do straszenia zajęcy w czasie pędzenia,- klępa - samica łosia, inaczej łosza,- kluczka - odskok zwierza w bok podczas ucieczki,- kłańce - zęby wilka,- kłapać - odgłos wydawany przez dzika w stanie podniecenia,- kłaść - ubić zwierza celnym strzałem,- kłuć - dobić zwierza kordelasem,- kobylarz - stary, bardzo duży wilk,- kocioł - sposób polowania na zające,- kokanie - głos wydawany przez cieciorkę,- kokcielić - o pardwach i cietrzewiach - wydawać głos,- kołatka - przyrząd służący naganiaczowi do straszenia zwierzyny,- kołnierz - długie piórka wokół szyi koguta bataliona,- komora - klatka piersiowa zwierzyny,- kopnięcie - uderzenie kolby broni myśliwskiej w ramię podczas strzału,- kopno - legowisko zająca w śniegu,- kopyra - gwarowa nazwa zająca,- kordelas - długi, prosty nóż myśliwski, służy do dobijania zwierzyny,- korkowanie - trzecia zwrotka pieśni głuszca,- korona - co najmniej trzy odnogi w górnej części wieńca jelenia,- koryto dzicze - ślad przejścia dzików w głębokim śniegu,- kosacz - stary cietrzew,- kot - nazwa zająca i rysia,- kotlina - zagłębienie w ziemi, stanowiące legowisko zająca w okresie bezśnieżnym,- koza - samica sarny (siuta) i kozicy,- kozioł - samiec sarny (rogacz),- koźlę - sarna do jednego roku życia,- kożuch - futro zająca,- krajce - brzegi dzioba jastrzębia,- krechtanie - głosy wydawane przez głuszce podczas zapadów,- krektun - jednoroczny głuszec nie biorący udziału w tokach,- kreślić - robienie śladów skrzydłami, podczas toków głuszca, cietrzewia,- krykucha - kaczka krzyżówka, wyhodowana w niewoli,- kudłacz - gwarowa nazw niedźwiedzia,- kudły - długa sierść niedźwiedzia,- kufa - pysk psa myśliwskiego (wyżła),- kulka - haczyk służący do patroszenia ptactwa,- kulkowanie - patroszenie ptactwa za pomocą kulki,- kureń - nazwa gwarowa szałasu myśliwskiego,- kurkówka - dawna broń myśliwska o zewnętrznych kurkach,- kuwiek - piszczałka do wabienia ptaków,- kwadruplet - cztery celne, oddane bezpośrednio po sobie strzały,- kwiat - ogon zwierzyny płowej i borsuka,- kwiatek - białe zakończenie kity lisa,L- lampy - oczy wilka,- latarnia - łeb wilka,- legawiec - pies myśliwski wystawiający zwierzynę,- legowisko - stałe lub czasowe miejsce odpoczynku zwierzyny,- licówka - łania prowadząca chmarę jeleni,- linia - szereg myśliwych ustawionych w równych odstępach podczas polowania,- linijka - pojazd konny służący do przejeżdżania myśliwych podczas polowania,- lira - ogon cietrzewia,- liszka - samica lisa,- liściarka - młode pędy drzew i krzewów, nasączone solą służące do dokarmiania,- lizawka - urządzenie łowieckie służące do wykładania soli zwierzynie,- locha - samica dzika,- lochanie - huczka dzików,- loftka - śrut o średnicy powyżej 4,5 mm,- loki - zdeformowane sterówki u kaczora kaczki krzyżówki - trofeum,- loty - skrzydła ptaków,- lufa - główna część broni palnej,- lustro - jasna plama na pośladkach zwierzyny płowej, biała plama na barkach głuszca,- lusterko - plamy na skrzydłach kaczek,Ł- łaja - kilka sfor ogarów,- łania - samica jelenia i daniela,- łańka - młoda łania nie prowadząca cielaka,- łapa - noga zwierzęcia zakończona pazurami,- łojny - tłusty, o zwierzynie w dobrej kondycji,- łopatacz - samiec łosia lub daniela noszący poroże w kształcie łopaty,- łopaty - prawidłowa forma poroża łosia i daniela, przypominająca łopaty,- łosza - samica łosia, klępa,- łoszak - młody łoś,- łowiec - staropolska nazwa myśliwego,- łowny - samiec jeleniowatych, który osiągnął pełnię rozwoju osobniczego,- łowy - staropolskie określenie polowania,- łoże - drewniana część broni myśliwskiej, osada (kolba i szyjka),- łupież - wypchana skóra ptaka służąca do układania ptaka łowczego,- łyżka - ucho zwierzyny płowej,- łzawica - dołek łzowy w przednim kącie oka jelenia i daniela,M- maisz, maiż - młody niedoświadczony ptak łowczy,- majak - czółno zamaskowane trzciną lub gałęziami, do polowań na ptactwo wodne,- malowanie - wycieranie się dzików i jeleni o drzewa po wyjściu z babrzyska,- mamrotanie - mruczenie niedźwiedzia,- marcowanie - okres godowy u rysia i żbika,- marczak - zając urodzony w marcu,- markowanie - zaznaczanie przez wyżła obecności zwierzyny,- marmurek - białe plamy na sterówkach ogona głuszca,- matecznik - bezpieczna ostoja zwierzyny,- medalion - spreparowana głowa z szyją ptaka lub ssaka,- mener - przewodnik psa myśliwskiego,- michałek - dubelt, pochodzący z drugiego lęgu,- mieszek - wabik na przepiórki,- mikita - lis,- mikot - wabik do wabienia kozłów,- miot - młode zwierząt ssących urodzone z jednej ciąży,- młódka - młody ptak łowczy,- mnich - jeleń byk o porożu w kształcie niskich guzów,- molet - nacięcia matujące powierzchnię szyny lub nasadę muszki,- morda - pysk drapieżników,- możdżeń - wyrostek kostny na czaszce jeleniowatych,- murzyn - młody kogut cietrzew,- muszla - przyrząd do wabienia jeleni byków w okresie rykowiska,- myłkus - samiec zwierzyny płowej o porożu wyraźnie zniekształconym,- myszka - młody piżmak,N- nadlufka - broń myśliwska o lufach ułożonych pionowo,- nadoczniak - druga odnoga wieńca jelenia byka lub łopaty daniela,- naganiacz - pomocnik myśliwego, którego zadaniem jest naganianie zwierzyny,- naganka - grupa naganiaczy współpracujących ze sobą na polowaniu zbiorowym,- narogi - jadalne narządy wewnętrzne zwierzyny grubej,- narzynacz - pies myśliwski szarpiący i gryzący ubitą zwierzynę,- nazimek - młody zając urodzony w jesieni,- nemrod - żartobliwa nazwa myśliwego,- niedokuna - młoda kuna,- niedolisek - młody lis,- niedostęp - cecha tropu jeleniowatych, odcisk tylniego badyla ,- niekoronny - jeleń byk noszący wieniec, którego tyki nie mają koron,- nielot - młody ptak nie umiejący latać lub dorosły w okresie pierzenia,- nogawice - gęste upierzenie na zgrzebłach głuszca,- norowce - psy myśliwskie przeznaczone do pracy w norach,- nurek - ptak łowczy potrafiący atakować od spodu,O- obciąć - ustalić za pomocą tropienia obecność zwierzyny w miocie,- obcierka - strzał raniący powierzchownie zwierza,- oczniak - pierwsza od róży odnoga wieńca jelenia i łopaty daniela,- oczyć - rozglądanie się zwierzyny,- odbić - odłączyć się od stada,- odkapturzyć - zdjąć kaptur z głowy ptaka łowczego,- odnoga - odgałęzienie tyki w porożu jeleniowatych,- odtylcówka - broń myśliwska ładowana od tyłu,- odwiatr - woń wydzielana przez strzeloną zwierzynę,- odyniec - samiec dzika powyżej 4 lat,- odzew - odezwanie się na trąbce, w odpowiedzi na sygnał myśliwski,- oganiać - obieganie przez jelenia byka chmary łań w czasie rykowiska,- okno - otwór wejściowy do nory lisa,- omyk - ogon zająca,- opalone - brązowe lub czarne zabarwienie oręża dzika i haków jelenia,- opolować - objąć polowaniem część łowiska,- oręż - trofeum myśliwskie z dzika - szable i fajki, czasem wieniec jelenia,- organista - młody jeleń byk, który pierwszy rozpoczyna rykowisko,- osacznik - dawna nazwa naganiacza,- osada - łoże,- osadzanie zwierzyny - zatrzymywanie w miejscu zwierzyny przez psa,- osiadła - zwierzyna, która nie zmienia swojej ostoi,- osiemnastak - jeleń byk o dziewięciu odnogach na każdej tyce,- oskrzydlić - postrzelić ptaka w skrzydło,- osmużać - obielić zająca lub królika (ściągnąć skórę),- ostatni kęs - włożony w pysk strzelonej zwierzyny fragment złomu,- ostęp - część lasu z ostoją zwierzyny,- ostoja - teren stałego przebywania zwierzyny,- ostroga - wyrostek z tyłu odnóży kuraków, pierwszy sęk łopaty daniela,- ostrolotka - trofeum z jednej z lotek w skrzydle cietrzewia i słonki,- ostry - o psie - cięty,- oszczek - szczekanie psa myśliwskiego, sygnalizującego znalezienie zwierzyny,- oślada - trop kury na śniegu,- otok - długa smycz służąca do prowadzenia psa myśliwskiego,- otrąbić - ogłosić koniec polowania sygnałem myśliwskim,- otropić - ustalić miejsce przebywania zwierzyny za pomocą tropów,- owca - samica muflona,- ósmak - jeleń byk z wieńcem o czterech odnogach na każdej tyce,P- parostki - poroże samca sarny. Trofeum pędzenie - p. pióro - ogólnie ptactwo łowne (strzelać do pióra - polować na ptactwo);- pióra chybu - długie i sztywne włosy na karku dzika. P. pokot (rozkład )- ułożenie upolowanej zwierzyny w rzędy z zachowaniem myśliwskiej hierarchii polowanie zbiorowe - polowanie, w którym uczestniczy przynajmniej dwóch myśliwych, współpracujących ze płaz (kordelasa, noża) - boczna powierzchnia głowni białej postrzałek - zwierz, ptak zraniony przez przelatek - młody dzik, urodzony w roku poprzednim. Bez względu na przesmyk, weksel - stała, znana trasa przemieszczania się zwierzyny w konkretnej części puścić bez strzału - p. nie strzelany rogacz - kozioł - samiec rozkład (pokot ) - ułożenie upolowanej zwierzyny w rzędy z zachowaniem myśliwskiej hierarchii gatunkówS- sady - zlatywanie się w jedno miejsce kaczek,- sadlisty - zwierzyna obrośnięta tłuszczem,- sadowić - umieszczać ptaka łowczego na berle,- sadzić - szybki bieg zwierzyny,- sagalasówka - dawna broń myśliwska, z końca XVIII wieku,- sak - rodzaj sieci do łapania ptaków,- samura - locha,- sarnina - dziczyzna z sarny,- sekundowanie - naśladowanie przez wyżła innego, który wystawia zwierzynę,- selekt - sztuka przeznaczona do odstrzału selekcyjnego,- sęk - wyrostek na łopacie daniela i łosia,- sfora - rzemień do prowadzenia psów gończych, kilka lub kilkanaście psów gończych,- siać - duży rozrzut broni myśliwskiej,- siąg - rozpiętość skrzydeł ptaków,- sidło - kłusownicza pętla do łapania zwierzyny,- siekaniec - używane zamiast śrutu drobne kawałki ołowiu lub innego metalu,- sietnik - mający pieczę nad sieciami w dawnej służbie łowieckiej,- siodło - biała plama po obu stronach grzbietu muflona,- siuta - koza,- skałka - w broni skałkowej, krzemień do krzesania iskier,- skałkówka - dawna broń myśliwska, odpalana iskrą ze skałki,- skarmiać - zużycie karmy do karmienia zwierzyny,- skład - postawa strzelecka myśliwego,- składać się - podniesienie broni do dołka strzeleckiego,- składność broni - dopasowanie broni do myśliwego,- skłuć - dobić kordelasem postrzałka,- skłusować - pozyskać nielegalnie zwierzynę,- skoki - nogi zająca, część nóg ptaka,- skolenie - głos lisa,- skrom - tłuszcz zająca i królika,- skromny - tłusty,- skrzekot - niepłodny mieszaniec cietrzewia i głuszca,- słuchy - uszy dzika, zająca i królika,- słupek - siad na tylnych skokach zająca lub królika,- smuż - skóra zająca i królika,- smycz - rzemień lub linka do prowadzenia psa przy nodze,- sokolarnia - miejsce hodowli ptaków łowczych,- sokolnictwo - układanie i polowanie z ptakami łowczymi,- sokolnik - polujący z ptakami łowczymi lub je układający,- solnik - lizawka,- spadły - słaby wychudzony zwierz,- spałowanie - zdzieranie zębami przez jelenie, łosie i daniele, kory z drzew,- spłonka - część naboju myśliwskiego, służąca do zapalenia prochu,- spudłować - nie trafić do zwierzyny,- spust - język spustowy broni myśliwskiej,- spuścić - zwolnić psa z otoku lub smyczy, zestrzelić lecącego ptaka,- stanowisko - miejsce gdzie myśliwy oczekuje na zwierza,- starka - samica ptaka wodząca młode,- staśmienie wieńca - silnie spłaszczone tyki poroża jelenia,- stawka - noga lisa i borsuka,- stękanie - głos byka jelenia i łosia, przypominający stękanie,- stopa - określenie powierzchni ziemi podczas polowania,- stopka - zakończenie kolby broni myśliwskiej,- stożek przejściowy - zwężanie się przewodu lufy za komorą nabojową,- strąbić - zwołać myśliwych za pomocą trąbki,- stroik - wabik na ptaki,- strugi - przednie siekacze zająca i królika,- strychulec - krótko obcięty ogon wyżła niemieckiego,- strzałowe - opłata za pozyskaną zwierzynę,- strzelba - śrutowa broń myśliwska,- strzelony - zwierz trafiony śmiertelnie,- strzyc - obgryzać rośliny, nadstawiać uszu,- strzyże - wąsy zająca,- suka - samica psa, lisa, jenota lub borsuka,- suknia - sierść zwierzyny płowej i dzika,- sygnałówka - myśliwska, metalowa trąbka do grania sygnałów myśliwskich,- syk - jeden z głosów cietrzewia, wydawany podczas toków,- sylwetka - obrys zwierza,- szabas - przerwa w tokach cietrzewia podczas wschodu słońca,- szable - dolne kły dzika,- szarak - zając,- szarawary - długie włosy obrastające uda ssaków drapieżnych,- szarża - atak dzika,- szczecina, szczeć - włosy na ciele dzików,- szczek - głos wydawany przez psy, lisy i sarny,- szczenna - ciężarna suka,- szczotki - igły - piórka u nóg koguta głuszca w okresie godowym,- szczuć - gonić zwierzynę chartami,- szczwacz - układacz chartów i ogarów,- szczwać - polować z chartami,- szczwany - zwierz doświadczony, chytry,- szczypce - dawniej kleszcze do łapania borsuków żywcem,- szesnastak - jeleń byk o ośmiu odnogach na tykach,- szesnastka - broń śrutowa, kaliber 16,- szlak - droga, którą często ciągnie zwierzyna,- szlakować - tropić zwierzynę,- szlifowanie - czyhitanie, głucha pieśń - ostatnia zwrotka pieśni głuszca,- sznur - trop wilka lub lisa,- sznury - fladry,- szpicak - samiec zwierzyny płowej w pierwszym porożu w kształcie szpiców,- szpile - raciczki,- szpilki - igły,- szpony - palce ptaków drapieżnych, uzbrojone w pazury,- sztucer - myśliwska broń kulowa,- sztuka - pojedynczy zwierz,- szyć - strzelać wiele razy,- szdlarz - samiec jeleniowatych o porożu bez odnóg,- szyjka - najwęższa część łoża, służąca za uchwyt broni,- szyna - połączenie luf broni myśliwskiej śrutowej lub kombinowanej,- ściągać - wolne dochodzenie psa do zwietrzonej zwierzyny,- ścinka - sierść zwierza obcięta kulą w miejscu trafienia,- ślad - dawniej trop, znak pozostawiony przez zwierzynę, poza tropem,- śladować - tropić,- ślepia - oczy drapieników,- ślimy - rogi muflona,- śrut - ołowiane kulki, stanowiące pocisk naboju śrutowego,- śrutówka - myśliwska broń śrutowa,- świece - oczy zwierzyny płowej,- świstanie - głos wydawany przez słonkę w czasie ciągu,T- tabakiera - zakończenie ryja dzika,- tabun - duże stado dzikich gęsi lub kaczek,- talerz - lustro, chusteczka, serwetka - biała plama na zadzie jeleniowatych,- tarzać się - kąpać się w piasku, dotyczy jeleni i dzików,- tarzawisko - suche, piaszczyste miejsce, w którym tarzają się jelenie i dziki,- tchórek - fretka,- toki - gra godowa ptaków,- tokowik - ptak, który pierwszy odzywa się na tokowisku,- tokowisko - sadowisko - teren na którym ptaki odbywają gody,- ton główny - korkowanie - trzecia zwrotka pieśni głuszca,- trafić - ubić zwierzynę celnym strzałem,- trąbka brzozowa - wabik na łosia,- trelowanie - druga zwrotka pieśni głuszca,- tresura - układanie psa myśliwskiego,- trofeum - spreparowane części zwierzyny łownej,- trojak - trójlufka,- troki - pętle, rzemienne lub sznurowe, do noszenia ubitego ptactwa,- trop - odciski stóp zwierząt na śniegu lub na ziemi,- tropienie - śledzenie zwierzyny po tropach, dochodzenie postrzelonej zwierzyny,- trop sfarbowany - trop farbującej zwierzyny,- trop wejściowy - trop prowadzący do tropionego miotu,- trop wyjściowy - trop prowadzący na zewnątrz tropionego miotu,- trójlufka - trzylufowa broń myśliwska,- tryplet - trzy celne strzały jednego myśliwego do różnych celów,- trzebienie - usuwanie jąder ubitej zwierzynie,- trzeszcze - bałuchy, blaski - oczy zająca,- trzymać - osaczenie zwierzyny przez psy myśliwskie,- tumak - kuna leśna,- turzyca - sierść zająca i królika, nazwa zajęcy i królików,- tusza - ciało ubitej zwierzyny grubej,- tuszka - ciało ubitej zwierzyny drobnej,- tyka - główna część poroża jeleniowatych,U- ubić - strzelić, ustrzelić, upolować zwierza,- uchodzenie zwierza - ucieczka zwierzyny,- urożenie - rogi tura, żubra. Trofeum myśliwskie,W- wachlarz - ogon koguta głuszca. Trofeum myśliwskie,- warchlak - dzik w pierwszym roku życia, bez względu na płeć,- weksel - p. przesmyk,- wieniec - poroże samca jelenia. Trofeum myśliwskie,- wypchnąć zwierzynę - o naganiaczu lub psie - wypędzić, wypłoszyć zwierzynę,- wziąć miot - przeprowadzić polowanie na obszarze konkretnego miotu. p. miot,Z- zagniazdownik - pisklę opuszczające gniazdo zaraz po wykluciu się- zapady, ciągi - przyloty kogutów głuszca wieczorem na tokowisko- zaśnieżyć się, zakopać się - o cietrzewiu: zagrzebać się w śniegu- zestrzał - miejsce, w którym stała zwierzyna w chwili oddania do niej zielonka - młoda kuropatwa w pierwszym upierzeniu- zierniki - oczy ptaka- zwrotka - każda z czterech części pieśni tokującego głuszca

Spośród nich ponad 800 000 ukąszeń psów wymaga natychmiastowej pomocy medycznej. W zależności od ciężkości ataku, uraz ugryzienia przez psa może być bardzo katastrofalny i kosztowny w leczeniu. Jeśli więc padłeś ofiarą ataku psa, możesz chcieć pociągnąć właściciela psa do odpowiedzialności i ubiegać się o odszkodowanie.

biol. sztuczne wytwarzanie przez człowieka odruchów warunkowych u zwierząt, niekiedy prostych nawyków, z zastosowaniem systemu nagród i kar stanowiących tzw. wzmocnienie; cyrk [łac. circus ‘koło’, ‘okrąg’], w staroż. Rzymie budowla odkryta z areną w środku, otoczoną amfiteatralną widownią, miejsce wyścigu kwadryg, walk gladiatorów, występów akrobatów i tancerzy; obecnie budynek lub namiot, w którym kolistą arenę otacza amfiteatr. widownia, a także rodzaj widowiska rozrywkowego, złożonego z pokazów akrobatycznych, ekwilibrystycznych, tanecznych i tresury zwierząt. przynoszenie żądanych przedmiotów (lub upolowanej zwierzyny) przez psa oraz oddawanie ich opiekunowi, na jego rozkaz;

APORTOWANIE; zbieranie i przynoszenie przez psa ubitej zwierzyny (na 5 lit.) komenda dla tresowanego psa oznaczająca: przynieś, podaj (na 5 lit.) rozkaz wydany psu (na 5 lit.) komenda dla psa (na 5 lit.) termin z psiej tresury (na 5 lit.) Zobacz też inne ha­sła do krzy­żó­wek po­do­bne kon­teks­to­wo do szu­ka­ne­go przez Cie

^{Co oznacza aport dla psa? Podczas gdy dla właściciela aportowanie to jedynie przyjemna zabawa z psem – dla samego czworonoga to nierozerwalna część repertuaru jego naturalnych zachowań. Szybki sprint, chwytanie ofiary i jej przenoszenie z miejsca na miejsce należą do pierwotnych psich instynktów, dlatego dla większości naszych pupili nauka aportowania to czysta przyjemność i spełnienie wrodzonych potrzeb. Ucząc psa przynoszenia przedmiotów, wzmacniasz Waszą więź i wyostrzasz wrażliwość na ewentualne deficyty w komunikacji między Tobą a czworonogiem. Aportowanie przez psa może odbywać się zarówno na zewnątrz, jak i w pomieszczeniach zamkniętych. W zależności od tego, jak dobrze Twój pies radzi sobie z tym zadaniem, trening aportowania możesz wykorzystać do zużycia nadmiaru energii zwierzaka i polepszenia jego koncentracji. Jakie rasy nadają się do aportowania? Istnieją rasy psów, które aportowanie mają we krwi, bo od początku hodowane były do przynoszenia upolowanej zwierzyny. Nie bez powodu w katalogu ras FCI poświęcono im osobną grupę – to grupa 8: Płochacze, psy aportujące i dowodne. Znajdziesz tu między innymi retrievery, np. Golden retriever, Labrador czy Chesapeake bay retriever, które tę umiejętność mają już nawet w nazwie rasy - wszak „retrieve” to po angielsku „przynosić”. Do tej grupy zaliczają się również spaniele (m. in. Cocker spaniel, Springer spaniel, ale także Płochacz niemiecki), których zadaniem było wypłoszenie drobnej zwierzyny lub ptaków z zarośli, a następnie aportowanie zdobyczy. Z kolei psy dowodne, takie jak Portugalski pies dowodny, Barbet czy Lagotto Romagnolo zajmowały się przynoszeniem myśliwym zdobyczy z wody. Wrodzony talent do aportowania mają również wyżły (grupa 7 FCI), które świetnie potrafią wystawić zwierzynę, zastygając jak posąg w oczekiwaniu na komendę oraz przynieść ją po strzale. Z reguły wszystkie rasy psów myśliwskich to urodzeni aporterzy, bo ich zadanie podczas polowań nie ograniczało się jedynie do wytropienia zdobyczy, ale i „sprezentowania” jej właścicielowi. Bardzo dobrze z nauką aportowania radzą sobie także rasy psów pasterskich, jak Border Collie czy Australian Shepard, bo są inteligentne, pracowite i wdzięczne za każde nowe zadanie, któremu będą mogły się poświęcić. Nie musisz jednak koniecznie mieć w domu psa myśliwskiego czy pasterskiego, aby nauczyć go aportować. W zasadzie olbrzymia większość czworonogów potrafi opanować te sztukę, jeśli zastosujesz odpowiednie metody treningu. Psy myśliwskie i pasterskie aportowania nauczyć najłatwiej, ale umiejętność przynoszenia przedmiotów opanuje praktycznie każdy pies niezależnie od rasy Aportowanie tylko na komendę Pies powinien wiedzieć, że nie każdy ruszający się przedmiot jest przeznaczony dla niego. Dlatego tak ważne jest, aby nie ruszał do startu od razu po rzuceniu przez Ciebie przedmiotu, lecz dopiero na rozkaz. To dobra metoda, aby okiełznać niekontrolowane zachowanie i gonitwę za obcymi zabawkami. Trening kontroli impulsu możesz zacząć od tego, że przedmiot spokojnie kładziesz na ziemi zamiast od razu go rzucać - podczas gdy Twój pies siedzi - dopiero po chwili wydajesz mu polecenie podjęcia aportu. Możesz także rzucać przedmiot i nie zwalniać psa z pozycji siedzącej, lecz co jakiś czas sam rzuconą zabawkę przynosić. Przygotowanie: co potrzeba do nauki aportowania? Najważniejszym elementem podczas treningu aportowania jest oczywiście przedmiot, który pies będzie musiał znaleźć i do Ciebie przynieść. Z zasady może to być dowolna rzecz, która zmieści się w psim pysku. Ale specjalne zabawki, zwłaszcza te, które Twój pies szczególnie kocha, nadają się do tego najlepiej, np. miękkie maskotki, dummy, piłki czy saszetki z przysmakami. Dla zaawansowanych uczniów, którzy pokonują dalsze odległości, niezawodnie wracając do właściciela, można sięgnąć po zabawki na sznurku, które dadzą się rzucić dużo dalej. Osobniki szczególnie „odporne na wiedzę” potrzebują w pierwszym etapie szkolenia linki, do której aport przymocujesz. Jeśli trenujesz na otwartym terenie, a Twój pies nie zawsze wraca na zawołanie, powinieneś sięgnąć po długą, 7-10 metrową smycz treningową, aby mieć czworonoga pod kontrolą. Jak nauczyć psa aportować: etap 1 – wypuszczanie przedmiotu z pyska Największym wyzwaniem podczas nauki aportowania nie jest sam pościg i znalezienie zdobyczy, lecz jej transport w pysku, powrót do właściciela i dobrowolne oddanie przedmiotu. W przypadku psów, które nie znają noszenia zabawek w pysku i nie potrafią oddawać rzeczy na komendę, trening musisz zacząć właśnie od tego. Jak nauczyć psa aportować: etap 2 – rzucanie i przynoszenie Jeśli Twój pies opanował już sztukę podejmowania aportu z podłogi i bez szemrania Ci go oddaje, możesz przejść do następnego etapu: rzucania. Jak nauczyć psa aportować: etap 3 – oddawanie aportu do ręki Kiedy Twój pies spokojnie siedzi, czekając na komendę aportu i opanował przynoszenie zdobyczy z większych odległości, możesz przejść do ostatniego szlifu czyli podawania przedmiotu prosto do ręki. Teraz chwalisz go słownie, kiedy się do Ciebie zbliża, ale nagradzasz przysmakiem tylko wtedy, gdy odda Ci aport do ręki. Dummy napełniany jedzeniem może pomóc w nauce aportowania Sposób na leniwych aporterów Niektóre psy nie przejawiają większego zainteresowania przynoszeniem rzucanych im przedmiotów, ale większość zainteresuje się przysmakiem. Dla leniwych aporterów dobrą motywacją mogą być aporty w formie saszetek z jedzeniem. Do szukania takiego woreczka zachęci psa jego atrakcyjny zapach, a do oddania go właścicielowi przeświadczenie, że do zawartości smakowitego aportu dostanie się tylko z ludzką pomocą. Szybko się tego nauczy, z pewnością najpierw - bez powodzenia - próbując obsłużyć się na własną rękę. Największe wyzwania w nauce aportowania Problemy, na jakie możesz natrafić ucząc psa aportowania, są zwykle trojakiego rodzaju. Twój pupil nie jest treningiem zainteresowany, zbyt się nakręca lub nie chce aportu oddać. W pierwszym przypadku spróbuj wersji z woreczkiem na jedzenie lub rzucania jego najbardziej ulubionej zabawki (jeśli taką ma), ale nie zmuszaj zwierzaka, jeśli za nic w świecie nie daje się przekonać do polubienia ćwiczeń. Z kolei jeśli Twój pupil zbyt się takim treningiem emocjonuje, szybko tracąc koncentrację, skróć czas ćwiczenia do kilku minut. Skup się na precyzyjnym oddawaniu przez niego aportu zamiast kazać mu pokonywać duże odcinki w poszukiwaniu przedmiotu. Natomiast jeżeli Twój czworonóg bardzo niechętnie rozstaje się ze zdobyczą, preferując zabawę w berka, musisz uzbroić się w cierpliwość i podzielić Wasz trening na mniejsze zrobić, gdy pies nie chce oddawać aportu? Niektóre psy nie zrozumiały ćwiczenia, inne kochają zabawę w polowanie z właścicielem, a jeszcze innym brakuje zaufania na tyle, aby dobrowolnie zrezygnować ze zdobyczy. Rada na uciekinierów Dobrą pomocą w treningu psów, które wolą ze zdobyczą uciekać niż ją oddawać, jest linka, na której umocujesz aport. Trzymając koniec linki w dłoni, rzuć przedmiot, ciągnąc go potem po ziemi w tę i we w tę, aby zachęcić psa do podjęcia przynęty. Gdy włoży ją do pyska, powoli ciągnij smycz w swoim kierunku, aż pies znajdzie się przy Tobie. Nie odbieraj mu jednak od razu zdobyczy, lecz pobaw się z nim w szarpanie, dopiero potem rzucając komendę „daj” lub „puść” i jednocześnie oferując pyszny przysmak. Jakie błędy zdarzają się w treningu aportowania? Najczęstszym błędem jest „spoczywanie na laurach” czyli zaniechanie doskonalenia umiejętności. Po długim i żmudnym treningu wielu właścicieli jest tak zadowolonych, jeśli pies nie ucieka przed nimi ze zdobyczą, że nie egzekwują od swoich pupili, aby rzetelnie oddawali aport do ręki. Często pies upuszcza przedmiot gdziekolwiek, a właściciel po niego idzie. Nie taki jest sens aportowania i powinieneś obstawać przy tym, aby pies precyzyjnie wykonywał ćwiczenie. Innym błędem, jaki robią właściciele, jest trik z dwiema zabawkami. Rzucają psu najpierw jedną, a potem kuszą go do powrotu pokazując mu drugą, identyczną. W ten sposób odwracają uwagę psa od trzymanego właśnie w pysku przedmiotu i animują do przyniesienia drugiego. Metoda z dwoma aportami nadaje się najwyżej do pokonania pierwszych trudności w początkowym etapie treningu, ale na dłuższą metę prowokuje do błędów i nonszalanckiego wykonywania komend. Pies nie uczy się, że rzetelne oddawanie przedmiotu właścicielowi się opłaca, tylko jak oszalały biega za rzucanymi zabawkami. Kiedy lepiej z nauki aportowania zrezygnować? Dla większości psów aportowanie to naturalna czynność, która leży w genach albo której dość szybko potrafią się nauczyć. Podsumowanie Jeśli masz aktywnego i otwartego na nowe zadania psa, nauka aportowania będzie dobrym sposobem, aby go zmęczyć, a przy okazji zacieśnić Waszą więź. Największą radość nauka aportowania sprawia psom myśliwskim i pasterskim, ale prawie każdy pies może ją opanować i polubić. Najważniejsze to nie tracić cierpliwości, aby nie zniechęcić pupila do szkolenia, bo będzie je sobie negatywnie kojarzył, jeśli jego właściciel podnosi głos, tupie nogą czy na siłę wyrywa psu zabawkę z pyska. Podziel trening na małe sekwencje, jeśli Twój zwierzak nie od razu rozumie Twoje intencje. Raz przyswojone aportowanie będzie źródłem wielkiej przyjemności dla Was obu.}

Prezent dla filatelisty. Podaj odpowiedź na proste pytanie „Prezent dla filatelisty”. Jeżeli nie znasz prawidłowej odpowiedzi na to pytanie, lub pytanie jest dla Ciebie za trudne, możesz wybrać inne pytanie z poniższej listy.

Przynoszenie przez psa myśliwskiego upolowanej zwierzyny krzyżówka krzyżówka, szarada, hasło do krzyżówki, odpowiedzi, Źródła danych Serwis wykorzystuje bazę danych plWordNet na licencji Algorytm generowania krzyżówek na licencji MIT. Warunki użycia Dane zamieszczone są bez jakiejkolwiek gwarancji co do ich dokładności, poprawności, aktualności, zupełności czy też przydatności w jakimkolwiek celu. . 100 529 724 149 287 366 632 132

przynoszenie przez psa upolowanej zwierzyny